Mam tak jakoś ostatnio, że siedzę i patrzę na zegarek. Do północy czas się wlecze, potem jest blackout i kiedy podnoszę ponownie głowę znad tego co robię, wskazówki zegara pokazują czas między 1:30 a 3:30 w nocy. I wtedy szok! Bo to za szybko! Gdzie czas dla mnie? Gdzie zniknął mój dzień? Przecież spanie to strata czasu! A ja najbardziej produktywna jestem w godzinach nocnych, taki nawyk chyba :).
Ostatnich kilka dni spędziłam chorując na wyjątkowo wredną odmianę grypy (chociaż ja bym to już prawie pod zapalenie płuc podciągnęła :P), czuję się wściekła, bo tyle czasu przez palce przeszło, nie byłam w stanie ani pisać, ani rysować, nawet czytanie okazało się trudne przy 40 stopniowej gorączce, która trzymała mnie 4 dni. Przeczytałam co prawda jedną książkę, ale była nudnawa, więc w tej chwili robię sobie małą przerwę.
Ale co by na nudę nie narzekać - jeszcze przed moim zachorowaniem mieliśmy w domu niezłą akcję! Przekonani, że ktoś z sąsiadów czyści pion nie panikowaliśmy. Brzmiało zupełnie, jakby ogromny wycior przesuwał się czyszcząc rury w kominie. Dopiero, kiedy następnego dnia straszne odgłosy w okolicach za moją WC-muszlą się powtórzyły, musiałam sprawdzić co się dzieje.
Wyciągnęłam telefon, włączyłam nagrywanie filmu ze światłem i wsadziłam rękę do pionu (bo na nic innego nie ma tam miejsca!). Wszystko fajnie, pierwszy filmik nic nie pokazał. Ale słyszałam, że znowu coś się dzieje. Czyżby sąsiedzi przebijali przez ścianę? Albo inny pierun? No i znowu ręka z komórką do pionu!
Nagle szelest, mignęły czarne skrzydła obok dłoni. Przerażenie. Fak! Mamy za ścianą
PTAKA!
